Na ruim een halve eeuw komt het tijdperk Dirk Lieftink ten einde. 52 jaar om precies te zijn. “En dat is een lange tijd”, lacht hij boven zijn kop koffie. “Als ik zo terugkijk is er niks wat ik anders gedaan zou hebben.”
Wie Dirk kent, weet dat hij zichzelf niet graag op de borst klopt. Bescheidenheid siert de mens. Maar dat zijn impact op het bedrijf groot is, valt niet te ontkennen. Een echte ‘selfmade man’, zoals dat zo mooi heet, die niet te beroerd was om eigenhandig (rond ‘94) de organisatiestructuur, functieomschrijvingen en het bedrijfsreglement op papier te zetten. “Met Word Perfect”, weet hij nog goed. “Dat moest ik eerst nog uit zien te vogelen.” Resultaat was de implementatie van ISO 9001 en het behalen van het VCA-keurmerk. Geen slechte prestatie voor iemand die niks bakte van Nederlands op de basisschool.
Veel kennis opdoen
Hoewel hij nu amper nog weet hoeveel soorten kozijnen er zijn, heeft hij zo’n beetje alle denkbare werkzaamheden uitgevoerd. Lassen, zagen, kozijnen maken en monteren, engineering en investeren; het kan niet op. “Je doet onbewust heel veel kennis op”, realiseert hij zich nu. “Dat maakte het ook altijd zo leuk. Vroeger hadden we bijvoorbeeld een penplotter. Daar stuurde je dan je tekening naartoe en moest je een half uur wachten. Dan ga je op den duur toch op zoek naar een beter exemplaar. Zo heb ik altijd geprobeerd ons bedrijf verder te brengen (innovatie heet dat tegenwoordig).”
Beginnersfout
En tuurlijk, wie alles aangrijpt, gaat ook wel eens op z’n snufferd. Die ene keer bijvoorbeeld – lang geleden – toen hij met zijn broer ergens een pui moest plaatsen. “Er was die dag geen monteur beschikbaar”, grinnikt hij. “Dus wij zouden het zelf wel even doen. Bleek die pui net een centimeter te breed. We hebben ‘m passend gemaakt door een stuk van de muur te zagen. Je begrijpt, de klant was niet blij met ons, want zo’n afgezaagde kant ziet er natuurlijk niet uit.” Lachend: “Een beginnersfout, zullen we maar zeggen.”
‘Ik heb altijd geprobeerd ons bedrijf verder te brengen’
Poppenzitje
Even een stapje terug. We schrijven 1956 als Dirk wordt geboren. Vader Jan werkt bij de PTT. “In zo’n ouderwetse centrale waar hij alle schakelingen maakte die telefoons aan elkaar verbonden.” In zijn vrije uren maakt Jan speelgoed voor onder andere de speeltuinen. En met succes: het poppenzitje dat hij bedenkt voor de step van zijn dochter valt in de smaak en een plaatselijke ondernemer ziet er wel handel in.
‘Geen probleem’
Jan is handig met ijzer en staal en begint in 1959 Metaalbouw Lieftink, in de schuur achter het huis. Omdat vader Lieftink alle vragen steevast met ‘geen probleem’ beantwoordt, groeit de onderneming al snel uit z’n voegen. Die mentaliteit zorgt voor steeds meer werk en zijn twee zoons kunnen na school direct aan de slag, inmiddels op de huidige locatie aan de Produktieweg. De jonge Dirk heeft geen interesse in de theorie, maar wordt wél gelukkig van lassen, dingen maken en verbeteren. Ook broer Aad voegt zich bij het team. “Die was goed in de verkoop en calculatie. In die tijd maakten we al aluminium winkelpuien en soms kozijnen voor woningen.”
Vraag naar kozijnen
Aad en Dirk specialiseren zich verder in de ontwikkeling van de productie van aluminium kozijnen. Organisatorisch levert dat echter een probleem op, weet Dirk te vertellen. “Dus na een paar jaar hebben we ons afgescheiden en zijn we in 1982 Lieftink Ramenfabriek begonnen. We begonnen met 5 man en werkten voor particulieren en bedrijven. Ik herinner me de Telgenflat in Hengelo nog waar we in die periode zo’n kleine 300 nieuwe kozijnen mochten plaatsen.”
Geen gekke dingen
Inmiddels is het 2024, telt het bedrijf bijna 70 eigen mensen en is Lieftink een vertrouwde naam in de wereld van aluminium gevels en kozijnen. Is er veel geïnvesteerd in automatisering, robots om de profielen te bewerken en in de ontwikkeling van medewerkers. “Het loopt nu zoals een goed bedrijf hoort te lopen”, vertelt Dirk. “Eigenlijk een plek waar iedereen wil werken. Geen gekke dingen, geen stress, de juiste klanten en veel opdrachten. Sinds drie jaar werken we met een vakkundig managementteam dat elke maand om tafel zit. We hebben doelstellingen tot 2027 opgesteld en werken in teams die elk hun eigen thema oppakken. Die professionalisering geeft een hoop rust en maakt het werken nog leuker.”
‘Eigenlijk is dit gewoon de leukste tijd’
Toen en nu
Dirk gaat nog een stap verder: “Eigenlijk is dit gewoon de leukste tijd.” Dus kom bij hem niet aan met ‘vroeger was alles beter’. “Als ik dat hoor denk ik direct aan de dienstplicht. Ik ben zelf niet in dienst geweest.” Met een grote lach: “Ik was al getrouwd en dus te duur. Mijn oudste broer had het er heel kwaad mee in ieder geval. Maar denk ook eens aan weken van 80 uur werken, weinig tijd voor vakantie, onveilig en fysiek zwaar werk én stress om alles klaar te krijgen. Tegenwoordig is vakantie een must, er is een goede samenwerking met opdrachtgevers en leveranciers en er worden mooie en vooral kwalitatief goede producten gemaakt. Alle processen die te automatiseren zijn, zijn geautomatiseerd en we hebben gemotiveerde en vakkundige collega’s die met plezier hun werk doen. Wat wil je nog meer?”
Vier jaar terug maakte Dirk kenbaar zijn bedrijf los te willen laten. “Ik ben blij dat ik het vroegtijdig heb aangegeven, dat hielp mij om alles op een goede manier te regelen. Nu draag ik het stokje vol vertrouwen over aan Joost die hier al 20 jaar werkt aan zijn eigen ontwikkeling. Gestart als verkoper, gegroeid naar commercieel directeur en sinds 2020 mede-eigenaar. Het geeft een goed gevoel dat hij het van mij overneemt. Wij staan er beiden hetzelfde in en willen het allerbeste voor klanten en leveranciers en vooral voor onze eigen medewerkers. Want zonder tevreden medewerkers geen tevreden klanten, zeggen we altijd. Bij Joost is het bedrijf in goede handen.”
‘Bij Joost is het bedrijf in goede handen’
Oostenrijkse bergen
Dirk is er straks helemaal uit, maar houdt wel de sleutel. “Dus nee, ze zijn nog niet van me af. Ik zie het ook niet als een einde, maar eerder als het begin van iets nieuws.” Op het industrieterrein heeft hij een eigen ruimte waar hij lekker gaat rommelen. En wie weet ontpopt hij zich in de Oostenrijkse bergen – waar hij een eigen huis heeft – tot de nieuwe Eric Clapton. Want Dirk is een echte muziekliefhebber. “Als ik terugkijk, heb ik toch een puntje dat ik wellicht anders had gedaan: gitaar leren spelen.”
Dirk Lieftink en Joost Plompen